Duurzaamheidsparadox

Om de planeet leefbaar te houden voor toekomstige generaties doe ik m’n best om m’n persoonlijke CO2-footprint, en die van mijn huishouden, zo klein mogelijk te houden. Toch is er een wrange ironie: mijn werk verbindt me juist aan sectoren die berucht zijn om hun hoge CO2-uitstoot. Men spreekt me daar ook weleens op aan.

Neem de maakindustrie, die volgens een bericht van Prof. Dr. Ir. Jan Rotmans op LinkedIn de meeste CO2 uitstoot van alle sectoren in Nederland. Maar, voegde hij eraan toe, deze sector heeft sinds 1990 ook al 43% CO2-reductie gerealiseerd. Een indrukwekkende prestatie, maar de reis is nog lang. Volgens het Klimaatakkoord van Parijs moet de EU tegen 2050 immers volledig klimaatneutraal zijn.

De maakindustrie staat dus voor gigantische uitdagingen. Het vereist lef, omdenken en radicale veranderingen. Kijk alleen al naar het rijksbrede programma ‘Nederland Circulair in 2050’. Onze economie, en daarmee ook de industrie, moet veranderen naar een duurzame, volledig circulaire economie. Dit betekent dat alle schakels in de keten moeten samenwerken. Producten moeten een lange levensduur hebben, repareerbaar zijn en aan het eind van hun levenscyclus hergebruikt kunnen worden. Dit vraagt ook om ruimte en capaciteit voor de inzameling en verwerking van afvalstromen.

Vanuit de overheid en in de media zou er wat mij betreft meer aandacht mogen zijn voor deze grote transitie. Welke keuzes worden er gemaakt en waarom? Wat betekent dit voor ons, zowel zakelijk als privé?

In lijn met de Corporate Sustainability Reporting Directive-richtlijn (CSRD) moeten sinds 2024 steeds meer bedrijven rapporteren over de impact van hun activiteiten op mens en milieu. Dit verhoogt de transparantie en verbetert de kwaliteit van duurzaamheidsinformatie. Een bijkomend voordeel is dat bedrijven duurzaamheid in hun strategie gaan opnemen.

Voor de maakindustrie zijn het uitdagende tijden. Dat geldt ook voor hun toeleveranciers, zoals mijn werkgever. Het vraagt om moedig leiderschap en mensen die vooruit willen, want niets doen is geen optie. En dat is precies waarom ik nog steeds werkzaam ben in een branche die nog heel wat stappen moet zetten om echt groen te worden. Juist door binnen deze sector te werken, kan ik actief bijdragen aan de noodzakelijke grote veranderingen.

Astrid van Ballegoy